مدح حضرت عباس علیه السلام
بـایـد حـسـیـن دم بـزنـد از فـضـائـلت وقـتـی حـسیـنی است تـمـام خصائـلت تعبیرهای ما همه محدود و نارساست در شـرح بی کـرانـی اوصاف کاملت بی شک در آن به غیر جمال حسین نیست آئـیــنـه ای اگـر بــگــذاری مــقـابـلـت ای کاشف الکـروب عزیزان فـاطـمـه غم می بری ز قلب همه با شـمـائـلـت در آسـتـانـۀ تـو گـدایـی بـهـانـه اسـت دلـتـنـگ دیـدن تـو شـده بـاز سـائـلـت با زورق شکـستـۀ دل؛ سال های سال پـهـلـو گـرفـتـه ایـم حــوالـی سـاحـلـت بی شک خدا سرشته تو را از گل حسین سـقـای با فـضـیـلت و دریـا دل حـسـیـن تو آمدی و روشنی روز و شب شدی از جنس نور بودی و زهرا نسب شدی در قامتت اگرچه قیامت ظهور داشت الـگـوی بـنـدگی و وقـار و ادب شدی هم چشمهای روشنـت آئـینـۀ رجـاست هم صاحب جلال و شکوه و غضب شدی بـایـد که ذوالـفـقـار حـمـایـل کنی فقط وقتی که تو به شیر خدا منتسب شدی در هیبت و رشادت و جنگاوری و رزم تو اسـوۀ زهیر و حبیب و وَهب شدی در دست تو تلاطم شمشیر دیدنی ست فرزند لافـتـایـی و شـیـر عـرب شـدی فـرمـانــدۀ ســپــاهــی و آب آور حـسین ای نـافـذ البـصـیـره ترین یـاور حـسیـن بی شک تو صبح روشن شبهای تیره ای خورشیدی و به ظلمت این شام چیره ای تـسـخـیـر کرده جـذبـۀ چشم تو ماه را بی‌خود که نیست تو قمر این عشیره ای عصمت دخـیل تار عـبـای تو از ازل جز بندگی ندیده کسی از تو سیـره ای قدر تو را کسی نشناسد در این مـقـام وقـتـی برای امر شـفـاعت ذخـیـره ای ما را بس است وقت عبور از پل صراط از تـار و پود بیـرق تو دستـگـیـره ای چـشم امـیـد عـالـم و آدم به دست توست باب الحسین هستی و پرچم به دست توست فردوس دل همیشه اسیـر خیال توست حتی نـگـاهِ آیـنـه مـحـو جـمـال توست تو سـاقـی کرامت و لطف و اجـابـتـی این آب نیست زمزمه های زلال توست ایثار و پایمـردی و اوج وفـا و صبـر تنها بیان مخـتصری از کـمـال توست در محضر امام؛ تو تسلیـم مـحـضی و والاترین خـصائـل تو امـتـثـال توست فردا همه به منزلتت غبطه می خورند فردا تمام عـرش خـدا زیر بال توست باب الحـوائـجی و اجـابت به دست تو تنها بخواه، عـالم هستی مجـال توست ای آفـتـاب عـلـقـمـه: روحـی لـک الـفـدا ای آرزوی فـاطـمـه: روحـی لک الـفـدا ای آفـتـاب روشـن شـبـهـای عـلـقــمـه سرو رشید خوش قد و بالای عـلـقـمه داده ست مـشـک تـشنـۀ تو آب را بها ای آبـروی آب، مـسـیـحـای عـلـقـمــه وقتی که چند موج عـلـیـل شریـعـه را کرده ست خاک پای تو دریای علقمه لب تشنـۀ زیـارت لبهـات مـانـده است آری نـگـفـتـه ای بـه تـمـنّـای عـلـقـمه امروز دستهـای تو افـتـاد روی خـاک تا پـا بـگـیـرد از دل صحـرای علقـمه با وعده های مـادرت آسوده خـاطـریم چـشـم امـیـد ماست به فـردای عـلـقمه این عطر یاس حضرت زهراست می وزد از سمت کـربـلای تو، سـقـای علـقـمه شبهای جـمعه نـالـۀ مـحـزون مـادری مـی آیـد از حـوالـی دریــای عـلـقـمـه ام البـنـیـن و فـاطـمـه با قـامـتـی کـمـان اینجا نشسته اند و شده آب روضه خوان فرصت نـداد تا که لـبـی تر کـند گـلـو دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو می آید از کـنـار شـریـعـه شهـاب وار بسته ست راه را به حـرم لشکر عـدو طـوفـان تـیـر می وزد از بین نـخـلـها حالا شـنـیـدنـی شده با مشک گـفـتگو: «بسته ست جان طفل صغیری به جان تو بر مشک آب نه که تـویـی جـام آبـرو ای مشک جان من به فدای سر حسین امـا تـو آب را بـرسـان تـا خـیـام او» اما شکست ساغر و ساقی ز دست رفت جاری ست خون ز بادۀ چشمش سبو سبو با مشک پاره پاره به سوی حرم نرفت تـا بـا امـام خود نـشـود بـاز رو بــرو تـنـهـا پـنـاه اهل حرم بر نگـشته است می بـارد از نـگـاه سکـیـنه: عمو عمو در خیمه اوج بی کسی احساس می شود خـورشیـد نـیـزه ها سر عـبـاس می شود |